गावाबाहेरल्या पडक्या वाड्याच्या खिंडारात टोळकं जमलं होतं. बाब्या, सद्या, म्हाद्या आणि हणम्या. चौघेही जानी यार. एकमेकांशिवाय कुटं म्हंजी कुटं जायचं नाही. चौघांपैकी बाब्या न् म्हाद्याची घरची परिस्थिती गरिबीची. पण सद्या व हणम्या मात्र तालेवार घरातले. तशात यारी दोस्तीत अमिरी - गरिबी भेदभाव नसल्याने त्यांनी बाब्या - म्हाद्याला नेहमी बरोबरीनं वागवलेलं. तरीही एक परिस्थितीची जाणीव म्हणून बाब्या व म्हाद्या नेहमी या दोघांच्या आज्ञेत असायचे.
या चौघांच्या टोळीचा
म्होरक्या हणम्या होता. तसा सद्या कधी कधी हिरोगिरी करायला बघायचा पण हणमंत
अंगापिंडाने मजबूत असल्याने प्रकरण अंगावर शेकायला आले कि सद्या त्याच्याआड
दडायचा. त्यामुळे आपसूकच टोळीचा खरा हिरो बाहेर पडायचा.
तसा या टोळक्याचा
उपद्रव गावाला होतापण अन् नव्हता पण. चौघेही घरचं खाऊन उंडरायचे. क्वचित कुणाला
दमदाटी कर, चार पैशे उकळ असे धंदे असले तरी व्यसनाधीन नव्हते. फक्त बाईचा नाद
सोडल्यास.
गावातल्या वयात
आलेल्या ते कामातनं गेलेल्या सगळ्या बायांवर यांची नजर भिरभिरत असायची. तशी आजवर
कुणाला यांनी ओढली नव्हती. पण अलीकडे मात्र त्यांच्यात तीही इच्छा बळावू लागलेली.
बाब्याने एकदोनदा हणम्यासमोर विषय काढला होता पण हणम्याने त्याला दांडरून गप्प
केले होते. पण सद्याच्या मात्र डोक्यात हा विषय चांगलाच रुजला. तसेही धंदेवाल्यांचा
भोसडा त्याला आवडेनासा झाला होता. तेच ते नेहमीचे. जायचे पैसे द्यायचे, त्यांनी
कपडे उतरवून मेल्यागत पडून राहायचे. क्वचित कोणी नाटकं केली तर तेवढीच मजा. नाहीतर
आपलं मुडद्याला जुगणं आहेच.
हणम्याच्या नकळत
सद्याची सावज शोधायची मोहीम सुरु होती व अशातच त्याला ती दिसली. नुकतीच वयात आलेली
पण डोक्यानं कमी. सद्याने बाब्या न् म्हाद्याला हणम्याच्या गैरहजेरीत नेहमीच्या
खिंडारात बोलावून विषयाला तोंड फोडलं.
" मग .. करायची
का शिकार ? "
" ....
" " ... "
" आरं लेकांनु
गप का ? तुम्हीच तर म्हणत होता ना बाई वडायची म्हणून ? "
" व्हय. पण हि
म्हंजे ...? " म्हाद्या चाचरत म्हणाला.
" हि म्हंजे ..
? "
" तसं नाय ..
पण हि पोरगी जरा ..."
" झवणीच्या
पुढं बोल की. "
" नाही म्हणजे
हि पोरगी डोक्यानं अशी. अशा पोरीला धरायचं म्हनल्याव .." म्हाद्याने
अर्ध्यावर वाक्य तोडलं. तसा उसळून सद्या म्हणाला, " भडव्या, डोक्यानं अधू
असली तरी अंगानं चांगली हाय कि ! अन् आपल्याला काय तिचं डोकं झवायचंय ? ....
बाब्या .. तुझं म्हनणं काय ? "
" जी,तुमचं
ठरंल ती. आपण काय तुमच्या शब्दाभायेर नाय. "
" बघितलंस ?
" म्हाद्याकडे रोखून बघत सद्या म्हणाला. " ह्येला काय प्रॉब्लेम न्हाय
मग तूच नाटकं करतुयस ? "
" जी, तसं काय
नाय .. पण ..."
" हे बग .. उगं
शब्दाचं डबं जोडू नगं. पोरगी झवायची असंल तर हो म्हन न्हायतर गप आपला बाजूला ऱ्हा.
" सद्याच्या रोखठोक बोलण्यावर म्हाद्या विचारात पडला. नाही म्हटलं तरी
त्यालाही गावातली तरणीताठी, कोवळी पोर चाखायचीच होती पण ... डोक्यानं अधू असलेल्या
पोरीबरोबर करायचं म्हणजे ? त्याला ते पटत नव्हतं पण शेवटी वासना बळावली. त्याने गप
राहून होईल त्यात भाग घ्यायचं ठरवलं. जे काय होईल ते यारांच्या संगतीनं होईल.
म्हाद्याचे मौन
म्हणजे त्याची संमती गृहीत धरत सद्याने हणमंतला बाटलीत उतरवण्याचा डाव टाकला.
तिघांनी मिळून एकदा हणम्याला खिंडारात घेतलं. थेट मुद्द्यालाच हात न घालता बाब्या
म्हणाला, " हणमंतराव .. लय दिस झाले .."
" हं .. मग
.."
" नाही, आपलं
जाणं झालं नाही तिकडं .."
" तिकडं कुटं ?
" बाब्याचा रोख ओळखूनही न ओळखल्यावानी करत हणम्या म्हनला.
" नाही म्हंजी,
लै दिसांनी कुणाला घेतलं न्हाय ... "
" आरं मग सरळ
अंगाखाली म्हन की ! " हणम्या हसत म्हणाला.
" जी .. तसंच
... "
" काय तसंच ?
"
" जी, मला तसंच
म्हणायचं हुतं पण ... "
" पण काय ?
" बाब्याला पिडत हणम्या बोलला. तसा सद्या त्याच्या मदतीला धावला.
" हणम्या,
बाब्या म्हणतोय ते खरंय पण ... "
" आता तू बी
त्येच्यावानी करायला लागलास ? " हणम्या त्याची फिरकी घेऊ लागला.
" त्येच्यावानी
न्हाय. पण आता त्याच त्याच रांडांकडं जायची इच्छा होत नाही. "
" का रं ?
"
" का रं म्हणजे
? अरे त्या बाया काय बाया आहेत ? नुसत्या मेलेल्या मढयागत पडून राहतात. "
" मग त्यांनी
काय करायला पायजे ? "
" काय करायला
नाय पण .. आसं कसं ..मस्त .. " सद्याला बोलायला शब्द सुधरेना. तसा हणम्या
म्हणाला, " हे बघ, त्या पैशे घेऊन देतेत्या, न् आपण घेतोय. सरळ धंदा आहे.
त्यात कसली आलीय मस्ती न् मजा ? "
" ते नाही रे.
पण पैसे देतोय तर थोडं खर्च केल्यावानी पण वाटलं पाहिजे ना ? "
सद्याच्या प्रश्नाने
हणम्याही विचारात पडला. सद्याला काय बोलायचंय हे त्याला कळून चुकलं होतं पण गोष्ट
अशी होती कि, त्यावर इलाज नव्हता. म्हणजे लग्न हा पर्याय होता पण या उंडग्यांना
पोरी कोण देणार ? अन् दिली तरी एकीला लागून राहणारी हि जात नव्हती. खुद्द ह्यास्नी
पण आपली अवलाद माहिती असल्याने त्यांनीही लग्नासाठी अजून प्रयत्न केला नव्हता.
लगीन करून बायका - पोरांचं लेंढार गळ्यात
अडकवण्यापेक्षा असं सडंफटिंग हिंडलेलं केव्हाही बरं, यावर त्यांची श्रद्धा होती.
" मग तू काय
म्हणतोस ? " बराच वेळ गप राहून हणम्यानं सद्याला विचारलं. यावर खुलतच सद्या
म्हणला, " माझ्याकडे एक आयडीया आहे. "
" काय ? "
हणम्याने उत्सुकतेनं विचारलं.
" तुला रखमी
माहित्येय ? "
" कोण रखमी ?
"
" आरं ती
येडपाट. हिकडनं तिकडनं हिंडत असते बघ. "
" आरं पण ती
... "
" आसू दे.
आपल्याला फक्त झवायशी मतलब. " हणम्याला मधेच तोडत सद्या म्हणाला.
" तसं नाही रे.
पण तिला नकोच. त्यापेक्षा दुसरी बघू. " हणम्या सद्याला झिडकारत बोलला.
" व्हय व्हय.
हणमंतराव म्हणत्येत तेच खरं. तिच्यापेक्षा दुसरी बघू, " म्हाद्या पुन्हा मूळ
पदावर जाताच सद्या उसळला, " चूप बे गांडू ! ती काय तुझी लवर हाये ? जेव्हा
बघावं तेव्हा तिला नगं, तिला नगं. का तिला परस्पर एकट्यानंच लावलायस ? "
सद्याचा आवाज चढताच म्हाद्या गपगार पडला.
" हे बघ
हणम्या, रखमी बेस्ट टार्गेट आहे. दुसरी पोरगी न्हायतर बाय वडायची म्हंजी डेंजर
आहे. ह्या येड्याला काय कळायचं न्हाय न् हि वरडायचं नाय. आपण आपलं काम उरकून सोडून
देऊ. हि कुटं बोंब पण मारायची न्हाय. अशी सोपी शिकार दुसरी सापडायची नाय. बोल ...
? "
सद्याने सवाल टाकताच
हणम्याही विचारात पडला. एकीकडे रखमी सारख्या पोरीला घ्यायचं जीवावर आलं होतं पण
दुसरीकडे तिच्यासारखं सॉफ्ट टारगेट शोधूनही सापडणं कठीण. तशात गँगमधले दोन मेंबर
ऑलरेडी चढायला मोकळे झालेले. म्हाद्या न्हाय होय करत असला तरी ऐन टायमाला वाघ बनून
चापलायला मोकळा, हे त्याला अनुभवाने माहिती झालेले. शेवटी सगळा विचार करत त्याने
संमतीदर्शक मान डोलावली न् सद्याचा जीव भांड्यात पडला.
आता रखमीला घेण्याची
प्लॅनिंग आखण्यात आली. दुसऱ्या दिवशी दुपारपासून खिंडारात चौघांनी बसायचं. दुपारी
नाहीतर संध्याकाळच्या टायमाला रखमी त्या बाजूच्या रस्त्यानं जातेच. त्याच टायमाला
तिला धरून आता वडायची न् ...
ठरल्याप्रमाणे
दुसऱ्या दिवशी चौघे दबा धरून बसले.
नेहमीसारखी रखमी
सांजच्या टायमाला खिंडाराकडच्या रस्त्यानं निघाली. हज्जारदा तिच्या आईनं तिला
तिकडनं जाऊ नकोस म्हणून बजावलं असलं तरी ती तिथनंच जायची. पोर वयात आलेली. समज
नव्हती तरी मोकाट वळूंच्या नजरंत भरणारी. कोण कुठल्या टायमाला काय करील ह्याचा नेम
नाही. तिचा जीव तुटायचा. पण रखमीला यातलं फारच थोडं समजायचं. आईची बडबड, बापाचं
वराडणं ती गप राहून ऐकून घ्यायची.
त्या दिवशीही
घराबाहेर पडताना आईनं तिला, पडक्या वाड्याकडंल्या रस्त्याला जाऊ नगंस म्हणून
बजावलेलं. रखमीनं हसून बघत मान डोलवत घराबाहेर पाय टाकला. नेहमीसारखी फिरत फिरत ती
खिंडाराजवळच्या रस्त्यावर आली अन् ... ..
... पाठीमागून कोणीतरी
तिचं तोंड धरलं तर पुढून एकानं तिचं पाय पकडून दोघांनी तिला अलगद उचलून खिंडारात
नेली. काय होतंय कळायच्या आतच तिचे हात - पाय दाबून धरण्यात आले व ...
" भडव्या ..
बाई कधी झवली नव्हतीस का ? घाल कि तिच्या ... ... अबे, हे गांडू बघ कशी तिची गांड
चाटतंय. साल्या, बाईल हाय का तुझी ? .. भोसडीच्यांनो जीत्ती हाय का मेली ते बघा.
न्हायतर चुकून मुडद्याला झवायचो. .. .. आहे, आहे. आंग गरम लागतंय तिचं.
...लागायचंच ... चौघा चौघास्नी घेतल्याव कोण थंड पडंल ? .. ..."
तास दोन तासांची
मेहनत करून चौघांनी चिंध्यांत गुंडाळलेलं ते मुटकुळं अंधार पडायला लागल्यावर
रस्त्याच्या पलीकडं लांब रानात नेऊन टाकलं.
ठरलं होतं तसं न
घडता पोरीला पार फाडून टाकल्यानं हणम्या न् म्हाद्याला कुठंतरी वाईट वाटत होतं पण
.. वरकरणी ते तसं दाखवत नव्हते. अन् तिच्यासोबत आलेली मजाही विसरू शकत नव्हते.
सद्या न् बाब्या तर जाम खुश होते. जे जे त्यांनी ठरवलं होतं ते ते त्यांनी
तिच्यासोबत केलं. मग पर्वा नाय मेली तर ... तशी पण जगून काय करायची ? अन् जगली
वाचली तर काय ... हाय आपली सोय ...
चार दोन तासांनी
गावात बोंब उठली. रखमीचं प्रेत गावाबाहेर रानात आढळून आलं न् रखमीची भावकी,
ज्याच्या रानात मुडदा सापडला त्याच्या वस्तीवर चाल करून जाण्यास सिद्ध झाली.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा