लार्जर दॅन लाईफ अशा फिल्मी / रुपेरी पडद्याचे आपल्या आयुष्यात महत्वाचे स्थान आहे. बालपण ते मृत्यू -- हरएक जीवनाचा टप्पा या रूपेरी पडद्याने व्यापला आहे. मनोरंजनापासून रोजीरोटीचे साधन असे याचे रूप आहे. कधीकधी विचार करतो की, हा रुपेरी पडदा जर आपल्या आयुष्यातून वजा झाला तर…! कल्पनाच करवत नाही.
खूप वर्षांमागे मी जॉनी वॉकरची मुलाखत बघितली होती. त्यात त्याने एक सुंदर दृष्टांत दिला होता. त्याचा सारांश असा की, परमेश्वर सर्वशक्तिमान असला तरी स्वप्नं बघण्याची शक्ती / देणगी फक्त माणसालाच मिळाली आहे.
सिनेमाचंही असंच आहे. इथे पडद्यावर कधी वास्तवतेहून भयाण तर कल्पिताहून सुंदर चित्र उभारलं जातं. त्यात आपण आपल्या मगदुराप्रमाणे स्वतःला हरवून जातो. पडद्यावरील प्रसंगांचे आपल्या अंतरंगात प्रतिसाद उमटत असतात. कधी पडद्यावरचा फॅमिली ड्रामा पाहताना आपला परिवार आठवतो तर रोमान्स करताना जोडीदार. ( पण पडद्यावर हिरोकडून बुकलून घेणाऱ्या व्हीलनमध्ये क्वचितच कोणाला रियल लाईफमधील खलनायक दिसत असेल. )
कुठे दर्दभरे गीत वाजू लागले की आपल्या मनातील अव्यक्त भावनांचा प्रवाह बांध फोडून वाहू लागतो. किंबहुना दर्द ए दिल हलकं करण्याचं उत्तम साधन म्हणूनही फिल्मी संगीताकडे बघता येतं.
फिल्मी कॉमेडीही अशीच. एकीकडे जॉनी वॉकर, किशोरकुमार, देवेन वर्मा तर दुसरीकडे जगदीप, मेहमूद, राजेंन्द्रनाथ हे नग म्हणजे दोन ध्रुव.
एका बाजूच्या विनोदाला सभ्यता, अव्यंग ( शारीरिक अर्थाने ) यांचे स्वतःहून आखलेले बंधन आहे तर दुसऱ्याला कसलेच निर्बंध नाहीत. रसिक दोन्ही एन्जॉय करतात तर भक्त - समीक्षक कुंथत बसतात.
कॉमेडीचा विषय निघाला आहे तर ऍक्टिंगमध्ये सर्वात जास्त सिरीयस, टफ विनोदी भूमिका मानली जाते. याबाबतीत अनुक्रमे कादर खान, गोविंदा हे खरोखरी किंग आहेत. या दुकलीने जितक्या गांभीर्याने फिल्मी कॉमेडीला अतिशय सहजसुंदररित्या रुपेरी पडद्यावर सादर केलंय, तितकं क्वचितच कोणी केलं असेल.
कॉमेडी प्रमाणेच अभिनयाचा खरा कस लागतो निगेटिव्ह, खलनायकी भूमिकेमध्ये. आपल्याकडे फिल्मी व्हिलनचे रोल्स स्टार्ट टू एन्ड एकांगी पद्धतीने लिहिले जातात. मनुष्य म्हटल्यावर राग, लोभ, दुःख, द्वेषादी स्वभावगुण आले. पण आपल्याकडे व्हिलनला राग, लोभ या दोनच छटा साकारण्यास मिळतात. क्वचित पडद्यावरील जवळच्या व्यक्तीच्या मृत्यूचे दुःख दर्शवण्याची संधी मिळते. पण ती एकूण भूमिकेच्या मानाने अगदीच नगण्य असते.
यादृष्टीने पाहिलं तर ' शोला और शबनम ' मधील गुलशन ग्रोव्हरचा एक सीन मला आठवतो.
आख्ख्या सिनेमात गुल्लूने ' काली ' जबरदस्त रंगवला असला तरी जेव्हा त्याचा भाऊ ' बाली ' ( मोहनीश बहल ) जखमी अवस्थेत हॉस्पिटलमध्ये आणला जातो तेव्हा, काली मधल्या प्रेमळ वडील भावाच्या मनाची तगमग त्याने ज्या तऱ्हेने पेश केलीय त्याला तोड नाही. केवळ त्या सीन पुरते आपण कालीचे तोपर्यंत दृष्टीस पडलेले सर्व क्रौर्य विसरून जातो.
थोड्याफार फरकाने ' घातक ' मध्ये डॅनीचा कात्या पण.. सनीने त्याच्या भावांना मारल्यावर शोकमग्न होतो.
' ओह डार्लिंग यह इंडिया ' मधला डॉन अमरीश पुरी, स्वतःच पेटवलेल्या दंग्यात आपला सणकी मुलगा ( जावेद जाफरी ) मरेल म्हणून बापाच्या काळजीने त्याला शोधताना दिसतो. सारांश, खलनायकी व्यक्तिरेखेचे इतर कंगोरे दर्शवण्यास देखील अंगी तितकेच उत्तम कलागुण लागतात.
( क्रमशः )
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा